ตอน มอสี่เทอมหนึ่ง & SPC
เมื่อขึ้นม.ปลายมาครึ่งปีในมอสี่เทอมหนึ่ง ฉันได้พบกับเรื่องราวต่างๆมากมาย มีทั้งความรัก ความเศร้า อกหัก มิตรภาพ และความเข้าใจ ที่ทำให้ฉันได้มีประสบการณ์และได้เปลี่ยนความคิดต่างๆมากขึ้น
ในตอนมอต้นนั้นฉันเป็นคนที่ไม่อยากจะไปโรงเรียน ด้วยความคิดที่ว่าไม่รู้จะไปทำไม ไปโรงเรียนเเล้วได้อะไร หนังสืออ่านเองก็ได้ เพราะฉันเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิทเท่าไร ไม่ติดเพื่อน และมักจะทำอะไรคนเดียวเสมอมา แต่เมื่อเปิดเทอมมอสี่ฉันได้พบกับเพื่อนใหม่ๆหลายคน ทั้งคนที่คุ้นหน้ากันอยู่แล้วแต่ไม่เคยคุยกัน และทั้งเพื่อนใหม่จากโรงเรียนอื่นด้วย ในช่วงเเรกของเปิดเทอมยังมีเรียนไม่หนักมาก เกือบทุกๆคนจึงอยู่กับแบบมอต้นคืออยู่กันแบบชิวๆ อ่านหนังสือบ้างไม่อ่านบ้าง จากนั้นพี่มอห้าและมอหกทับหนึ่ง ได้จะมาจับฉลากพี่รหัสและน้องรหัสกัน ฉันได้รหัสว่า Butcher พี่ของฉันนั้นคอยเทคแคร์ดูแลฉันดีมาก มีทั้งเค้กและขนมเลยล่ะ แต่เมื่อถึงคืนก่อนวันไปเข้าพี่เค้าโทรมาบอกฉันว่า พี่เค้าไปค่ายไม่ได้เนื่องจากเป็นไข้หวัด ส่วนสายรหัสที่อยู่มอหกก็เรียนอยู่ที่ ร.ร.เตรียมทหาร ฉันเริ่มจะคิดว่าค่ายนี้ฉันจะไปทำไมในเมื่อเขาไปเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสายรหัสกัน แต่ฉันก็ไปเพราะ ฉันรอคอยมันมานานถึงสองเดือน
เมื่อถึงวันเข้าค่ายห้องฉันได้ใส่เสื้อห้องกันไปซึ่งเป็นเสื้อบอลสีเขียวเหลือง(ตามกระแสบอลโลกเลย) ขณะนั่งรถไปทุกคนต่างเฮฮาร้องเพลงคุยกันเองบ้าง คุยกับรุ่นพี่บ้าง แต่ฉันมักจะนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเพราะฉันเป็นคนที่คุยกับคนที่ไม่สนิทกันไม่เก่ง(ฉันเป็นขี้อาย ขี้กลัว กับการกระทำของตัวเองมากกลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับสิ่งที่ทำลงไป ตอนนั้นฉันจึงเลือกที่จะไม่คุยกับใครและนั่งเฉยๆ) เมื่อไปถึงค่ายได้มีกิจกรรมริมชายหาด เพื่อเข้าฐานต่างๆ เมื่อเข้าฐานเสร็จก็จะมีเเข่งกีฬาระหว่างห้องหนึ่งเเละห้องสอง ขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น ก็มีพี่มอหกคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉันว่า ''ไม่เเข่งอะไรกับเขาหรอ'' เขาเป็นแรกที่เข้ามาคุยกับฉัน ฉันปนะทับใจมากและเริ่มที่จะแอบชอบเขา แต่เพื่อนบอกว่าเค้าชอบเพื่อนสนิทของฉัน ฉันจึงคิดที่จะเลิกชอบเขา ในกิจกรรมค่ายนั้นฉันก็พยายามที่จะมองหาเค้าตลอดและก็เจอเค้าอยู่กับเพื่อนของฉันตลอดเช่นกัน แต่สำหรับฉันในตอนนั้นก็มีความสุขแล้ว เมื่อกลับมาจากค่ายฉันได้ add เมลล์เค้าไป (แต่ก็ add เมลล์คนอื่นๆด้วย) แต่วันนี้เค้าไม่ออน เมื่อเจอเค้าที่โรงเรียนฉันก็เริ่มที่จะคุยกับเค้าบ้าง คอยแอบมองหาบ้าง จนเราได้รู้จักกันมากขึ้น แล้วก็ได้รู้ว่าเค้าไม่ได้ชอบเพื่อนของฉัน แต่เพราะเพื่อนของฉันนิสัยดีคุยกับคนง่าย จึงทำให้ฉันคิดไปเอง หลังจากนั้นไม่นาน เค้าก็ได้บอกชอบฉันแล้วเราก็คบกัน ช่วงเวลานั้นฉันมีความสุขมาก ตั้งใจเรียนมากขึ้น ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือตอนตีห้าพร้อมกับเค้าทุกวัน แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเราก็เริ่มทะเลาะ เนื่องจากฉันและเขาเป็นคนใจร้อนทั้งคู้ไม่มีใครยอมใครและช่วงนั้นเค้ายุ่งๆอยู่ ฉันก็ไปรบกวนเค้ามาก และสุดท้ายนั้นจึงเป็นสาเหตุให้เราเลิกกัน และสิ่งนี้ทำให้ฉันได้เข้าใจกับคำว่า ''ความรักและความเสียใจ'' แต่ฉันก็ผ่านวันเวลานั้นมาได้เพราะเพื่อนๆที่คอยให้คำปรึกษาและคอยให้กำลังใจซึ่งฉันไม่เคยได้พบเจอ ฉันไม่เสียใจที่ได้เจอเขาเพราะมันทำให้ฉันได้รู้จักกับคำว่า ''มิตรภาพของเพื่อน'' ฉันทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คิดมากตั้งแต่ไปดูหนังยันทำโจทย์ อ่านหนังสือ จนอาจารย์ฟิสิกส์คิดว่าฉันตั้งใจเรียนมากเลย แต่ที่จริงแล้วสาเหตุมาจากฉันไม่อยากอยู่ว่างให้คิดมาก แต่ฉันคิดว่าสิ่งนี้ก็ดีแล้ว ช่วงนี้มีงานนิทรรศการวันวิทยาศาสตร์ห้องเราทำงานกันหนักมากแต่ในการทำงานครั้งนี้ ทำให้ทุกคนในห้องสนิทกันมากขึ้น จนคืนสุดท้ายก่อนถึงวันงานพวกเราทำงานจนถึงห้าทุ่ม หลังจากนั้นไม่ถึงเดือนก็ถึงเวลาสอบ สอวน. ฉันตั้งใจอ่านชีวะมากถึงแม้ว่าจะไม่ติดค่ายสอวน. แต่ฉันก็ไม่เสียใจเพราะฉันได้พยายามแล้ว ปีหน้ายังมีอีก จากนั้นก็ใกล้ที่จะถึงเวลาสอบ final แล้วช่วงนี้มีงานหนักมากและมีสอบมากทำให้พวกเราเข้าใจชีวิตนักเรียนม.ปลายกันเลยทีเดียว เดินถือหนังสือกันทั้งวันเลย ชั่วโมงต่อชั่วโมง วิชาต่อวิชา เมื่อถึงเวลาสอบปลายภาคฉันได้รับรู่สิ่งหนึ่งคือเขาคนนั้นแต่ชอบคนๆหนึ่งและกำลังตามจีบอยู่ จากที่ฉันมีความหวังและรอการกลับมาฉันจึงได้พยายามที่จะตัดใจแทน และก็ทำไม่ได้ จึงเลิกคิดเรื่องนี้และมาตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้มากที่สุดเเทน ฉันได้คุยกับเขาครั้งหนึ้่งว่า ทำไมฉันถึงขอโอกาสเขา เขาไม่ใช่คนดีอะไรและเขาก็มั้นใจด้วยว่าฉันไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้แต่ฉันตอบว่า '' ฉันมั่นใจในการกระทำในการตัดสินใจของฉันไม่ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราก็ต้องเชื่อมั่นในตัวของเรา ถ้าเรามัวแต่จะตามคนอื่นเราจะมีความคิดเป็นของเราได้ยังไง'' ( I'm sure I can transform. ) ฉันยอมรับตอนนี้ฉันยังหวังให้เค้ากลับมีความสุขกับการหลอกตัวเองบ้าง มีความสุขกับเพื่อนบ้าง ฉันคิดว่าฉันไม่ผิด คนเรามักจะทำทุกวิถึทางให้ตัวเองมีความสุขแต่เราก็ไม่ควรไปเบียดเบียนใครเช่นกัน แล้วในที่สุดวันสอบวันสุดท้ายก็ผ่านไป ฉันได้ไปกินไปศครีมกับพี่ๆเพื่อนๆ และได้ไปร้องเพลงกันแล้วจึงกลับบ้าน
สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในมอสี่เทอมหนึ่ง ฉันคิดว่าทุกสิ่งคืความทรงจำของเราทุกๆคน ความทรงจำไม่จำเป็นต้องเปรื่องดีเสมอไปมันอาจจะเป็นเรื่องไม่ดีที่เป็นบทเรียนให้เรานำไปปรับปรุงแก้ไขก็ได้
สุดท้ายนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ฉันมีความสุขมากที่ได้มาอยู้ห้องมอสี่ทับหนึ่ง เราทุกคนมีสายรหัสที่น่ารัก มีคำว่า SPC(Speacial Class) คอยเชื่อมให้พวกเราทุกคนอยู่ด้วยกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ฉันเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้ และเป็นบทเรียนให้แก่ชีวิตของฉัน
