เรื่องราววัยเด็ก
ในสมัยเด็กๆนั้น(ตอนนี้แก่เเล้ว 555+) ฉันเป็นคนที่ซุ่มซ่ามมากถึงมากที่สุด มีวีรกรรมมากมาย ทั้งกินลูกอมติดคอบนรถ เนื่องจากกระโดดเล่นบนเบาะรถ ขณะยายขับรถ ทำให้ตัวเองถูกล้วงคอเพราะหายใจไม่ออก(ทรมานมาก T_T) ตกบันไดก็หลายครั้งอยู่ มีวันหนึ่งที่แม่มารับฉันที่โรงเรียนบริบาล ฉันก็กระโดดดีใจ เเต่เพราะอะไรไม่รู้(น่าจะเข่าทรุด) ทำให้ฉันล้มหัวฟาดพื้น จนหัวบวมโนเลย และยังมีวีรกรรมอื่นๆอีกมากมาย แต่ขอยกตัวอย่างไว้แค่นี้พอ เดี๋ยวจะดูว่าตัวฉันแย่จนเกินไป ฮ่าๆ
นอกจากจะซุ่มซ่ามแล้วฉันยังเอาแต่ใจอีกด้วยอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะได้อะไรก็ได้ (จนเริ่มจะเสียนิสัย) มีครั้งหนึ่ง ฉันอยากได้ scooter แต่พ่อกับแม่ไม่ยอมซื้อให้ ฉันจึงกลับไปนอนดิ้นๆๆต่อหน้ายายที่บ้านและก็อ้อนๆๆ ยายจึงบอกให้พ่อไปซื้อ scooter ให้ฉัน และเมื่อแม่ตีฉันแล้วจับฉันขังไว้ในห้องนอน(ใจร้าย) แต่เนื่องจากว่าห้องนอนแม่มีสองประตู ฉันจึงแอบออกไปทางอีกประตูหนึ่งแล้วไปฟ้องยาย ยายก็ปลอบฉัน (รักยายที่สุดเลย) ฯลฯ
ตอนเด็กฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้โรค ช่วงประถมปลายฉันมักเป็นลม คุณครูที่โรงเรียนจึงเเนะนำให้ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล ยายจึงพาฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลเมืองราช ขณะที่หมอตรวจจังหวะที่หัวใจของฉัน หมอบอกว่าเต้นไม่ปกติจึงให้ไปอุลตร้าซาวน์หัวใจ ตอนนั้นฉันทั้งตื่นเต้นทั้งอายเลยล่ะ แต่เมื่อตรวจเสร็จแล้ว หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร เพียงแต่ลิ้นหัวใจผิดปกตินิดหน่อย ไม่มีผลต่อร่างกาย และสาเหตุที่เป็นลมบ่อยมาจากเลือดจางนั้นเองแต่ยังไม่ถึงกับเป็นโรคโลหิตจาง ตอนนั้นคนที่บ้านสบายใจมากที่ฉันไม่เป็นอะไร
ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักมานานมาก 13 ปีอะ ปีนี้ก็ปีที่ 14 แล้ว ชื่อว่าอีฟ เคยมีวีรกรรมต่างๆด้วยกัน สนิทกันบ้างห่างกันบ้าง แต่อย่างดีที่สุด เราไม่เคยทะเลาะกันเลย(ก็มันไม่มีเรื่องอะไรให้ทะเลาะอะ - -)
ในตอนเด็กฉันคิดว่า ชีวิตฉัน ฉันสามารถจัดการเองได้ ไม่ต้องมีใครมายุ่ง ไม่ต้องมีใครมาคอยช่วยเหลือ ไม่ต้องมีใครมาคอยปลอบใจ ฉันจะสามารถอยู่ด้วยตัวเองได้ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ทำให้ฉันคิดได้ว่า ''ชีวิตคนเรานั้นไม่มีใครที่อยู่คนเดียวได้ ชีวิตเราต้องเสียงที่จะทำความรู้จัก ต้องเสี่ยงที่จะทำความเข้าใจ และเมื่อเราผิดพลาดพลั่งไปก็ยังมีคนที่ปลอบเรา ถ้าเราอยู่คนเดียวอาจจะทำให้เราฟุ้งซ่านและอาจจะทำสิ่งที่ไม่ดีขึ้นได้'' เมื่อคิดดังนี้ ในตอนนี้ฉันจึงไม่เสียใจกับการกระทำทุกอย่างที่ทำลงไป เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันก็คือผลจากการกระทำในอดีตของเรานั้นเอง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น